Alle berichten

Eerst dacht ik dat het telefoontje van Dion Graus een grap was. Iedereen kan wel zeggen dat hij Graus is. Maar zijn verzoek of ik als advocaat wilde optreden voor olifant Radza in Emmen klonk authentiek en een dag later zat hij bij me aan tafel – krachtens mondelinge last, vertelde hij. Met Radza had hij een bijzonder lijntje. Door de vermaledijde gracht om het olifantenverblijf had de lieve mannetjesputter ernstig letsel opgelopen. Ik besprak met Dion de kansen van een vordering wegens gebrekkige opstal ex art. 6:174 BW.

Advocaten schrijven meestal brieven waar derden een ongemakkelijk gevoel van krijgen. Letters of discomfort zou je kunnen zeggen. Ik vroeg me daarom af of ik ooit een letter of comfort had geschreven. Natuurlijk, we schrijven tal van geruststellende brieven aan cliënten, vaak naar aanleiding van een letter of discomfort van een wederpartij. Soms brieven waarmee een cliënt wappert met de woorden: ‘Mijn advocaat zegt dat het kan’. En er zijn advocaten die daar legal opinion boven zetten, wat in de praktijk niet zonder risico is, zo weten we uit het Rotterdamse havenschandaal. Maar een brief om onbekende derden een behaaglijk gevoel te geven? Om daarmee voor de cliënt potentiële klanten over de streep te trekken? Voor het schrijven van zo’n brief…

Zou het helpen, de betoging van 500 advocaten in Den Haag vorige week, de petitie tegen verhoging van de griffierechten? Ik vrees van niet. De rechterlijke macht is al in 2002 een rechtsbedrijf geworden. Een vonnis is zijn eindproduct , de justitiabelen zijn rechtsconsumenten. En een rechtsbedrijf moet kostendekkend zijn. Sterker nog, een bescheiden winst op deze overheidsdienst zou de komende jaren mooi meegenomen zijn. De economische benadering heeft van het recht een schaars goed gemaakt. De overheid wil het recht nu enkel wat schaarser maken. Rechters zijn tegen de verhoging van…

Ik belde Marcel van Oosten op zijn 06 voor een aardig citaat in deze column, enkele dagen na de uitspraak. Het is fijn dat rechters daar tegenwoordig wat gemakkelijker in zijn geworden. Niet allemaal, want Jan Moors wilde niets zeggen toen ik hem vroeg wat hij van het vonnis vond. Marcel daarentegen klonk tamelijk opgewekt en praatte honderduit. ‘Ik zit al op de camping en wilde er net wat over twitteren’, zei hij. ‘Gewoon een geintje ter relativering.’ ‘Maar wat vind je er nu echt van?’ Marcel was even stil en schraapte zijn keel. ‘Eigenlijk was het een geniaal theaterstuk. Weliswaar wat zwaar gesubsidieerd, maar toch. We hebben laten zien dat…