edereen die wel eens met behulp van zijn computer vakantiefoto’s, muziek of films op een cd brandt, betaalt daarvoor een kopieerheffing. Dat is geen belasting maar een verplichte forfaitaire heffing die geïnd wordt door een stichting van auteursrechthebbenden, Stichting de Thuiskopie geheten. Die stichting is twintig jaar geleden in het leven geroepen in een poging de makers van muziek en films te compenseren voor kopietjes die in de privésfeer gemaakt word en — toen nog op cassettebandjes. De heffing varieert van 14 eurocent voor een geheugenkaartje tot € 1,10 voor een opneembare dvd. Al die dubbeltjes en euro’s worden niet geïnd door winkeliers, zoals Mediamarkt en MyCom, maar door een hand jevol Nederlandse bedrijven die de schijfjes uit lagelonenlanden importeren.

Via dit systeem worden jaarlijks tientallen miljoenen euro’s afgedragen. Die miljoenen worden vervolgens door Stichting de Thuiskopie via een ingewikkelde rekenmethode doorbetaald aan organisaties zoals de veel bekritiseerde auteursrechtenorganisatie Buma/Stemra. Als het aan staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie ligt wordt dit heffingensysteem volgend jaar afgeschaft. Het systeem is archaïsch, want de hoogte van de heffing is gebaseerd op statistische gegevens. Het is namelijk niet te controleren wat er preciesop al die zolderkamers gekopieerd wordt. Het meeste geld gaat daardoor naar platenmaatschappijen, muziekuitgeverijen en een handjevol topartiesten zoals Marco Borsato. De techniek is de wet geving bovendien ver vooruit: inmiddels bewaren steeds meer mensen hun muziekverzameling niet meer op hun computer of op allerlei schijfjes, maar in de ‘cloud’ van Apple of andere muziekdiensten. Een ander probleem is…